Pod wpływem tak wielu czynników przemienił się w nagusieńkiego elfa.
Aurin mało sobie języka nie odgryzł, gdy spod zębów zniknął mu ogon.
Luna była nieustannie w szoku.

Ven nadal się dobierał do drowki, ponieważ chcica jeszcze nie ustała.
Luna spojrzała niepewnie, co zrobi Nekara.

Patrzył się na nią pożądliwym wzrokiem. Dyszał, a z ust i nosa unosiły się kłęby pary. Jego klatka piersiowa unosiła się, by po chwili opaść. Miał cały czas przymrużone oczy i lekko wyszczerzone zęby w grymasie podobnym do uśmiechu.

Wstał i pobiegł za nią, po czym się na nią rzucił. Oboje wylądowali na dopiero co wytworzonym za pomocą magii łóżku. Znawce elfów zadziwiłoby to, jak wiele energii mógł mieć w sobie Ven, gdyż zaklęcie wytwarzania czegoś z powietrza było śmiertelnie wyczerpującym zaklęciem. Mimo tego Ven nie okazywał oznak dodatkowego zmęczenia.
- Łóżko... - powiedział dumny z siebie i na nowo dobierając się do Nekary.

- Łóżko. - powtórzył jękliwie nie rozumiejąc, co znowu jest nie tak. Trzymał ją kurczowo i patrzył na nią jak zbity psiak.

Nie skończyła mówić, a już stała niczego sobie chatka.
- Łóżko... - powtórzył Ven z nadzieją i lekkim uśmieszkiem.


Luna spojrzała na Aurina. - Mrau? "Tez możesz dostać takiej chcicy w stosunku do mnie?" - spytała podniecona wyobrażając sobie Aurina takiego jak Ven. Czuła, że ma wilgotno...

Ven nie pozwolił jej się odwrócić bojąc się, ze zrobi to samo, co przedtem. Wszedł w nią...


- Mrau! "Ależ tyś szybki!" - odparła zmuszając się do opierania Wilkowi by sprawdzić na ile go stać.

Skończył... Parokrotnie... W niej... zanim przerwał. Położył się obok, uwalniając ją. Mruczał.


- Mraau! "Widać!" - powiedziała lądując na grzbiecie.

Ostatnio edytowany przez Ven (2009-12-22 22:43:37)

Jak nigdy nic zasnął.
Luna widząc, że jej pan nie wychodzi, pobiegła do chatki i mało się nie zachłysnęła, gdy zobaczyła śpiocha.

Luna próbowała zbudzić Vena, ale bezskutecznie. Widocznie magia, jaką wykorzystał do stworzenia domku i łóżka odbierała teraz długi. Zrezygnowana Kotka położyła się przy Venie. Była smutna, bo nie wiedziała, o co chodziło.

Ranek

Ven obudził się i podrapał po głowie. Ręką.
- Gdzie jestem? I czemu mnie wszystko boli?
- Mrau!
- Co? To by mnie zabiło... Żartujesz chyba.
- Miau...
Ven wstał i nawet znalazł szafę z ubraniami. () wybrał sobie coś odpowiedniego i poszedł do miasta do kupca.

//Kupiec

Ostatnio edytowany przez Ven (2009-12-23 22:31:11)