Orzeł usiadł na gałęzi i spojrzał z góry na wilka. Wydał z siebie dźwięk.


Aurin nie zauważył  obecności Luny bo spał. Siwa wilczyca również.

Orzeł sfrunął na ziemie. Po kliku sekundach przed  wilkiem stał Gael.

-Ven....Ven?...Nic Ci nie jest?

-Ven...nie możesz paradować po mieście jako wilk. Opanuj jego instynkt. - powiedział Gael.



Koło Luny zebrał się spory tłumek gapiów.

Gael pokręcił głową i wrócił do domu kupca.
- Nekaro obudź się - potrząsnął nią lekko - Musisz go odnaleźć i przekonać aby wrócił. Słyszysz mnie Nekaro?

Patrzyła na niego otępiałym wzrokiem.
-Ven?
- Musisz go znaleźć. Słyszysz mnie? Nekaro, Ven jest w niebezpieczeństwie.

"Ven....myślenie sprawiało jej kłopoty....Ven....jej Ven...uśmiechnięty Ven....Ven wijący się z rozkoszy...."
-Ven!
- Tak Nekaro, Ven. Ven którego kochasz. - pomógł jej wstać z łóżka. - Zasmakowałaś jego krwi. Dzięki temu jesteś wstanie go namierzyć. Musisz się tylko skupić.
Aurin zaszczekał głośno merdając ogonem.
Tęsknił już za Luną.
- Boli mnie głowa...- jęknęła nieco się chwiejąc.
- To przez s'hamlael. - wyjaśnił jej. Ze swojej sakwy wyjął mały woreczek na sznurku. Zawiesił go na szyi drowki.-  Gdy poczujesz pokusę zasmakowania jego krwi powąchaj zawartość woreczka a w najgorszym razie zażyj.
Pokiwała głową.
- Aurin...
Wilk szczeknął i ruszył za panią.

****
Trafiła do parku...ogromnego parku...nie wiedziała za bardzo jak ma szukać Vena. Jak go wyczuć....Po prostu szła tam gdzie ją nogi niosły...Martwiła się o Vena...
Aurin węszył nosem przy ziemi. Starał się wyczuć Lunę..

Nagle Aurin puścił się pędem w stronę bramy. Nekara zmarszczyła czoło i ruszyła za swoim zwierzęcym przyjacielem nie mając wyboru.
Zorientowała się ,że czuje piżmo, zapach mokrej sierści i coś jeszcze...
Odepchnęła strażnika który chciał już zamykać bramę.
- Z drogi! - syknęła.

Aurin w skupieniu i pełen radości biegł w stronę gdzie jest jego Luna. Gdy ujrzał ją z daleka zaszczekał i przyspieszył. Nekara pełna nadziei biegła za nim. W dali widziała dwa zwierzaki. Zapachy wilka stawały się coraz to bardziej wyczuwalne.

- Ven! - krzyknęła machając do niego ręką - Ven! Czekaj!
Dyszała ciężko.
Aurin zaczekał radośnie.
"Luna!"

Aurin wpadł na Lunę i zaczął ją lizać merdając przy tym ogonem. Cieszył się jak szczenie.
" Tęskniłem! Nic Ci nie jest?" Zaczął ją obwąchiwać z troską.

Nekara dobiegła z lekkim opóźnieniem.
- Ven...nie możesz....ja przepraszam - dyszała -  masz medalion,.,, zmień się w człowieka..

- Wrau? " Pobiegłbym z Tobą ale nie mogłem jej zostawić...kocham swoją panią tak jak Ciebie"


- Ven...- nie wiedziała za bardzo co ma mu powiedzieć - Ja...dużo się dzisiaj wydarzyło...i ja...zrozumiem jeżeli nie będziesz chciał mieć już ze mną do czynienia...w końcu jestem potworem...ale pozwól sobie pomóc...

- Wrau? -  był zbity z tropu. " Elda? Ona...jest stara...i jej uczucia do mnie są jak wilczej matki do szczeniaka..nie kocham jej" - Aurin zaskomlał cicho patrząc na Lunę.
Stracił cały swój szczenięcy zapał.

- Ven...wróć ze mną do Gaela, on postara się Ci pomóc..- podeszła nieco bliżej wilka.