- To nie jest najlepsze miejsce, szczególnie na zaciskanie ostrych jak brzytwy zębów, ale niech będzie, ze jesteś gotowa. Choć ja teraz nie bardzo. - wyciągnął nagle drzazgę bez ostrzeżenia i złapał łapę kotki, by ją wyleczyć. Arya przytrzymała mu dłoń wzmacniając magię.

- Za dobrze Ci kiciu... - zaśmiał się Ven.
Arya też się uśmiechała, choć miała łzy w oczach widząc, na ile sobie pozwala Nekara.

- Co znowu? - spytał Ven patrząc na nią podobnie co ona.
- Teo, co Ty? - spytała elfka. Kocur nie zwracał na nią uwagi.

- Neka, co się dzieje? - spytał obserwując kociaki. Arya nagle zrobiła wielkie oczy, gdyż lepiej rozumiała swojego towarzysza.

- Nekara, co z Tobą?! - krzyknął za nią, gdy mało go nie potrąciła przebiegając obok. Zupełnie nie rozumiał zaistniałej sytuacji.

Ven usiadł bezradny na ziemi. Arya z przyzwyczajenia podeszła do niego i zaczęła masować mu ramiona. Ven nie protestował oddając się masażom jakby to robił nie pierwszy raz.

Zwrócenie uwagi przez wilka przypomniało Venowi o jeńcu do przesłuchania. Spojrzał na drzewo i to co zobaczył rozzłościło go.
- Nekara, zostaw go! - warknął. - Muszę go przesłuchać! - ryknął na nią wstając.

Podszedł do Nekary i podrapał ją chwilę za uchem. Następnie wskoczył na drzewo i wspiął się do Jeda cucąc go. Przygotował kuszę i odkneblował więźnia, po czym usiadł na gałęzi.
- Co tutaj robiliście? - wycelował między nogi z kuszy.

- Stąd mu trudniej uciec. - zawołał do Aryi. - Co tu robiliście? - powtórzył pytanie. Na dole kręciły się trzy pantery śnieżne, wilk i elfka. To nie dawało Jedowi otuchy.

- Kiedyś na pewno. I Ty także. Ale ode mnie zależy, czy to będzie szybka śmierć, czy długa i bolesna. Więc spytam jeszcze raz... Co tu robiliście? - wyszczerzył zęby w złowrogim uśmiechu.