- Nazwałaś go Ven i tyle! - ryknęła za nią. Nie przejawiała oznak chęci wyruszania.
Ven był w trudnej sytuacji. Z jednej strony Nekara, która odchodziła nie spiesząc się, a z drugiej przeszłość, i Arya, która twierdziła, że miał być jej przyszłym mężem i u której spostrzegł pierścionek.
- Arya... Arya. - dopiero przy drugim zawołaniu podniosła głowę. - Ruszajmy... - poprosił. - Elfka patrzyła się na Mika... na Vena przez kilkanaście sekund załzawionymi oczami, po czym wstała. Przetarła twarz i podeszła do Vena.
- Pomogę Ci dosiąść Luny... - powiedziała nawołując kotkę.
~Czy ja mówiłem jej, jak się nazywa Luna?~ Ven próbował sobie przypomnieć ten drobny szczegół. Wsiadł na Lunę i Razem ruszyli dogonić Nekarę.

~Jakby Nekarze już na mnie nie zależało...~ zasmucił się Ven, gdy oboje zsiedli ze swoich wierzchowców.
~Jakie to prymitywne.~ skomentowała w myślach widok drowki zaraz po polowaniu. ~aż dziwne, ze Mikael nie brzydzi się z nią podróżować.~ wzdrygnęła się, ale przemilczała swoje komentarze. Starała się cały czas być przy Venie.
- Mikael, możesz pokazać swoje rany? Może coś na nie poradzę? - spytała.
Ven dopiero po chwili połapał, że mówi do niego.
- Ja? Tak... - oparł się brzuchem o Lunę, by można było odwinąć łatwo bandaże. Słyszał, jak elfka podchodzi i wyczuwał, jak się nad nim nachyla, by po chwili kucnąć. Najdelikatniej jak potrafiła, obnażała jego plecy.

- Ty mu to zrobiłaś?! - spytała przerażona i wściekła jednocześnie. - Nie zbliżaj się do Mikaela... słyszysz? Śmiesz go dotykać po tym, co mu zrobiłaś?! O-D-S-U-Ń   S-I-Ę!!!
Ven odwrócił się bojąc się reakcji Nekary.

- Pysk, to możesz mieć Ty, bo jesz padlinę, a ja potrafię przynajmniej korzystać ze sztućców... - odwarknęła elfka.
- Uspokójcie się obie... obie... - powtórzył widząc, jak ciemne oczy ma drowka. - Te rany to moja wina, bo zaraziłem Nekarę zmiennokształtnością.

- Jo... to wcale nie tak jak myślisz! Nie wiedziałam, że to się tak potoczy... Ja... chciałam by wszyscy żyli... Groziła, że zabije moją rodzinę, że zabije Mikaela... A Ona... jest dziedziczką. A Nikt, poza Mikaelem i jego bratem nie może przejąć od niej tronu...
- Moim bratem? - spytał Ven.
- Tak. Kyle. Tyle, że słuch po nim zaginął. Obawiam się, że nie żyje. Mikael, jesteś potrzebny elfom... I mi szczególnie... - podeszła i pocałowała go delikatnie w usta. Ven nie wiedział, czy ma się bronić, czy co, bo zaczynał wierzyć, że miał być wcześniej z elfką i nie chciał ranić jej ponownie. Patrzył w tym czasie na Nekarę.

Wszyscy położyli się w pobliżu ogniska.
//RANEK
- Mikael, mógłbyś iść po drewno? Zjemy coś i ruszymy. - Powiedziała Arya. Gdy Ven się oddalił, elfka podeszła do Nekary.
- Przepraszam za wczorajsze... On kocha Ciebie. To, jak patrzył na Ciebie, gdy go pocałowałam... starał się mnie nie zranić... Nie zmienił się jeśli chodzi o jego ostrożność. Postąpiłam źle, bo tak bardzo brakowało mi smaku jego ust... A wykorzystałam to, że go tak dobrze znam... Ja go już straciłam... Opiekuj się nim, dobrze? Obiecaj mi to.

- Ja? Już nie mam po co. Tak bardzo mi go brakuje... Jego czułości... Kontaktu fizycznego... Zazdroszczę Ci. Obiecaj mi... - przypomniała.

Elfka stała jak wryta nie wiedząc, co ma powiedzieć.
- A jaka byłaby Twoja decyzja? - spytała. - Gdybyś miała po jednej stronie obowiązek pomocy elfom i przeszłość, po drugiej osobę kochaną? Jest ostrożny... zwleka z odpowiedzią. Znalazł się w trudnej sytuacji. - W tym momencie przerwał jej Ven wracający z rękami pełnymi suchego drewna uważający, że tym wyczynem stwierdza, że się nie "mazgai", jak to Nekara powiedziała. Bolało go to, jak Nekara się od niego odsuwa poznawszy jego historię. Jednak ukrywał ten ból głęboko w sobie.
- O czym rozmawiałyście? - zdumiał się.

- Chyba jestem nie w temacie... - zauważył Ven.
- Słucham? - nie dowierzała elfka. Odwróciła się do Vena - Wiedziałeś o tym?
- Tak.
Elfką targały różne uczucia, aż w końcu się nieco uśmiechnęła.
- To zmienia postać rzeczy... Drowka mogąca zostać królową elfów...
- Słucham? -Tym razem, to był Ven.
- Wiem, że byłoby wielu niechętnych temu, ale to zgodne z prawem elfów... Czyżby... A wiedziałaś, że Mikael, Ven... - powiedziała to, choć ciężko jej było. - ...jest z królewskiej rodziny?

- Cenę? - spytała elfka.
Ven przysłuchiwał się rozmowie próbując poukładać sobie to, co teraz słyszał.