- Mam nadzieję, że nie w ten sposób, co mi przeszło przez głowę... - wzdrygnął się. - Jak można polować na takie stworzenia...? - nie dowierzał. - I to dla ozdób?

- Już mieliśmy z nimi styczność... - przypomniał o Gaelu. - Więc wolę nie napotykać ich... - Luna ze zgrozą patrzyła na Nekarę, ale zmusiła się do spojrzenia gdzie indziej.

- Ach... To dlatego tak Ciebie zdenerwowało to, w co się przemieniasz... Boisz się wylądować w paru żołądkach i na kolejnych paru szyjach...
- Mikael! Mikael! - nagle usłyszeli dość niedaleko kobiecy głos. Wiadomo było, że to drowka lub elfka po tym, jak blisko udało jej się zakraść niepostrzeżenie. Ven odwrócił się w stronę głosów i wstał, by lepiej widzieć. W ich stronę biegła urodziwa elfka.
Przybiegła do nich i nie zwracając uwagi na drowkę rzuciła się na szyję Vena i zaczęła go obcałowywać. Ven zszokowany, przerażony tym, jak zareaguje drowka oraz obolały od ran, odepchnął elfkę. Po jej reakcji zobaczył, ze to, co zrobił bardzo ją zabolało.
- Co Ci jest? Mikael! Czemu mnie odpychasz? - jej oczy zaszły łzami. W Tym momencie do miejsca, gdzie byli doszedł także Irbis, który uważnie obserwował drowkę i jej towarzysza. Luna na widok kota ucieszyła się i ryknęła cicho w jego stronę.
- Nie pamiętam Cię... - odparł Ven, który już wiedział, że powinien.
Wtedy Elfka spostrzegła Nekarę i szybko wyjęła elficki łuk mierząc jej między oczy.
- Co mu zrobiłaś? - zasyczała tak samo, jak kot, co właśnie zjeżył sierść na Aurina.
- Ona nic! - Ven stanął między kobietami nie wiedząc dokładnie co się dzieje.

- Nekara, uspokój się. Zaszło nieporozumienie... Nekara... Oboje przestańcie! Błagam. Ty opuść łuk, a Ty się uspokój, dobrze? - Luna wsparła swojego Pana stając między nimi także. - Straciłem pamięć, a ta drowka mi pomaga odkryć przeszłość. W zamian ja pomagam druidom, od których pochodzi, odnaleźć porwaną osobę, która mnie broniła przed tymi, co pozbawili mnie pamięci... - Elfka opuściła łuk, chociaż cięciwa była cały czas naciągnięta.
- Niech ona powie, jeśli potrafi mówić. - odparła Elfka krytycznie patrząc na dziką naturę drowa.

Ven jęknął.
- Ona potem wyjaśni... - westchnął. Oparł się o Lunę. - Moje plecy...
- Co z plecami? Naprawdę mnie nie pamiętasz? - podeszła i złapała jego dłoń po czym przyłożyła własną. - Nawet tego? - spytała z nadzieją w głosie.
- Przykro mi. - usłyszawszy te słowa Elfka usiadła z szoku.
- Tyle lat... zatracone... Przez przeklętą Amalię.
- Amalię? - spytał Ven.
- Królową elfów. - odpowiedziała niemal wypluwając te słowa. Westchnęła. Po czym opowiedziała wszystko, co wie o Mikaelu. Ven nie uwierzył.
- Masz dowody na to, co mówisz?
- Tak, Twoja amnezja i to, że Cię znam. - Elfka była załamana.

- Co to? - spytała elfka.
- Nekara... Ta drowka. - odparł Ven obserwując po części ze zgrozą ale znacznie mocniej podniecony Ven. - A ja jestem wilkołakiem i ją podrapałem... przypadkiem... To jej druga przemiana i całkiem nieźle sobie radzi, muszę przyznać... - uśmiechnął się nieśmiało... do Nekary.
- Nekara, rozumiesz mnie? - nie czekając na odpowiedź dodał - To jest...
- Głupio mi, kiedy nie znasz nawet mojego imienia po tym, co razem przeszliśmy... - zasmuciła się elfka. - jestem Arya.
- Arya. - dokończył zbity z tropu Ven. - Ponoć zna mnie sprzed utraty pamięci i twierdzi, że pochodzę z rodziny królewskiej...
- Ostrożnie dobierasz słowa, jak zawsze, Mikaelu... - westchnęła elfka wtrącając się. Wytłumaczyła Nekarze to co wiedziała z nadzieją, że zrozumie sytuację, w jakie się znalazła. - Chcę Wam towarzyszyć w tym zadaniu... Wolałabym zabrać Mikaela już teraz ze sobą, ale złożył obietnicę i pomogę mu ja dotrzymać. Nie obawiam sie tego, że jest wilkołakiem... kocham go jak kiedyś, jak zawsze, więc pozwólcie mi być przy nim... - głos jej sie załamywał.

- Ja... Dokończę to, co zacząłem. - jęknął Ven. - Nie mogę zostawić Nekary... Zbyt wiele... - już żałował tego, co zaczął, ale dokończył - nas łączy...
- Idę z Wami... - powiedziała usilnie elfka. - Został mi tylko Mikael i nie zostawię go.
- Nie jestem Mikael... nie znam go... nie znam siebie sprzed wypadku...
Arya zachwiała się mimo tego, że siedziała.
- Dla mnie zawsze pozostaniesz Mikaelem... - wyszeptała. Jej towarzysz owinął się wokół niej i pysk położył jej na kolanach.

- Opowiedz mi o sobie... - elfka zwróciła się do Nekary ni stąd ni zowąd.

- A ja uważam wręcz przeciwnie... Podróżujesz z moim narzeczonym i mam prawo wiedzieć, z KIM Mikael jest! Przez jedno cho***ne zdarzenie utraciłam przyszłego męża! Teraz byłam szczęśliwa jak dziecko widząc, ze go znalazłam, a okazuje się, że mimo, ze znalazłam, to jeszcze nie odzyskałam! - zakryła twarz w dłoniach.