- Słucham? - wstał niepostrzeżenie biorąc jej bieliznę z trawy (i chowając do kiesz... do... i chowając w dłoni). - Możesz mi znaleźć ubranie jakieś? - spytał rozglądając się nerwowo za Aurinem.

Szybko się oporządził i pomógł jej się ubrać. Pocałował ją przy tym w szyję.
- Kocham Cię - wyszeptał jej do ucha. - A przy okazji... mogłabyś mi powiedzieć, co się działo wcześniej?

- Luna? Luna! - zawołał ją, a ona zeskoczyła tuż przed nim mało go nie przewracając i prychnęła tylko. Ven chciał wejść na jej grzbiet, ale mu nie pozwoliła odsuwając się co chwila.
- Co jest? Neka, możesz mi nieco bardziej wyjaśnić, co się działo? - jęknął czując rozdzierane przez jego towarzyszkę serce, gdy ta nie pozwala mu się dosiąść.

- Słucham? Żartujesz, prawda? - Luna mruknęła po części z wyrzutem, po części z żalem, potwierdzając wersję Nekary. Ven jęknął. - W co się przemieniłem i co robiłem? Czemu nic nie pamiętam? Co z elfami, które nas spotkały?

- Co... co zrobiłem tamtym... - głos mu się załamał. Usiadł na ziemi wysuwając rękę z jej dłoni. Nie mógł przyjąć do wiadomości tak wielu informacji naraz. Przed chwilą kochał się z drowką, co jest zakazane pod karą śmierci w męczarniach, następnie okazuje się, że jest zmiennokształtnym, a na domiar złego nawet nie wie, co zrobił innym elfom w jego mroczniejszej postaci.

Ostatnio edytowany przez Ven (2009-11-29 20:07:48)

Sięgnął ręką do jej policzka i pogładził ledwo dotykając opuszkami palców.
- Ilu ich było? - spytał szeptem. - Czemu to mnie się przytrafiło? Gdybym mógł chociaż zachować świadomość... - spuścił głowę kompletnie załamany.

Spojrzał jej w oczy. Ich twarze były od siebie oddalone o parę centymetrów. Nekara mogła spostrzec, jak oczy Vena się szkliły.
- A nie jesteśmy...? - spytał z głębi serca.
Aurin zdążył już dobiec, ale nie oznajmił nikomu swojej obecności. Obserwował z zainteresowaniem siedzącą parę. Szargały nim różne uczucia. Jedynie fakt, że oboje mieli dodatkowe ślady walki powstrzymał go od zaatakowania elfa.

Wodził wzrokiem za ukochaną. Po jakimś czasie wstał i podszedł do Luny. Kucnął przed nią i wpatrywał się w nią swoim błagającym wzrokiem. Wyciągnął powoli w jej stronę dłoń. Minęło trochę czasu, zanim pantera zdecydowała się podejść i polizać dłoń, po czym otarła się o elfa. Po policzku Vena spłynęła pojedyncza łza. Wyściskał zwierzęcą towarzyszkę i mógł już spokojnie wejść na jej grzbiet.
- Mu... - odchrząknął, by nabrać większej pewności głosu. - Musimy znaleźć sposób, dzięki któremu będę mógł zachować świadomość w tamtej formie... - zwrócił się do Nekary.

- O jakim zapachu mówisz? - spytał wąchając siebie. Ruszyli w podróż. Ven po chwili zagłębił się we własnych myślach. - Ile ich było? - spytał nagle, gdy zauważył, że nie uzyskał na to pytanie odpowiedzi.

Pobladł na twarzy. Spojrzał na swoje ręce, po czym na drowkę.
- Żartujesz, prawda? Nie możliwe, bym wyszedł cało z walki z ponad 10 uzbrojonych elfów z jedynie zadrapaniami... - tu wskazał na zadrapania pozostawione przez Nekarę, bo tylko jej pochodzenia miał rany na ciele. - Potrzebuję czegoś, co pozwoli zapanować nad tą siłą...