- Mówisz, jakbyś nie słyszał tego trzasku drzwi. Co mówiłeś Nekarze? Ja jej mówię, że nie możemy być razem, bo za wiele nas różni, a ona okazuje się, że miała coś teraz w związku ze mną! Czy ona nie rozumie, że ja nawet nie wiem, kim jestem i czy może mam kogoś, a ona jest z wyższych sfer?

Ven jęknął. - Czyli Ty w jedną, a ja w drugą? Ale ja nie wyobrażam sobie siebie przy kimś z wyższych sfer... Co jeszcze jej mówiłeś, co mogłoby odmienić jej stosunek do niektórych spraw? I czemu jesteś za międzyrasową miłością?

To odebrało Venowi mowę na ponad minutę.
- To co mam teraz zrobić? Jak to rozegrać, kiedy już jej powiedziałem, co miałem do powiedzenia? Sama świadomość, że jest wysoko urodzona, jest dla mnie dziwna... To, że ma formę bojową, to, co mi się tak podobało, okazało się być kolejnym kamieniem milowym nas dzielącym, różniącym...

- Więc co? Mam do niej pójść i powiedzieć: "Aaa... w sumie, to nie przeszkadza mi, że jesteś drowką."? Zwaliłem wszystko na różnicę rasową.

Jęknął. - Rozszarpie mnie na strzępy... Wtedy będziesz mógł zbadać ranę z kawałków, jakie może zostaną...
Wyszedł z pokoju i podszedł do drzwi, za którymi powinna być Nekara i ich zwierzęcy towarzysze. Zapukał.

Nacisnął delikatnie na klamkę. Drzwi ustąpiły. Wszedł do środka.
- Ja... Nie chciałem... nie wiedziałem... znaczy wiedziałem... usłyszałem... podsłuchałem, że jesteś... że masz bojową formę, bo... i to mnie tak przeraziło, bo uznałem, ze nie powinienem wiązać się z kimś wysoko urodzonym, bo ja nawet nie wiem kim jestem... Nie powinienem podsłuchiwać... A zwaliłem moje wątpliwości na różnicę rasową... bo ja nie wiem, jak mógłbym z kimś wysoko urodzonym... przysporzyłoby to nowych problemów temu komuś chcącemu... Przepraszam.

- Ze względu na mnie? - spytał patrząc kątem oka, co robi Aurin i gdzie jest Luna. - Nie chciałem, by tak wyszło... Wiem, że szargają Tobą niepewność, a do tego, kiedy Ty się zdecydowałaś, ja zrobiłem coś tak głupiego...

- Ja... - nie mógł wydusić z siebie więcej słów. Nie wiedział, co ma zrobić. ~Z jednej strony pozbawiam ją dziedzictwa, z drugiej woli mnie... Bogowie, czemu dajecie mi... nam taki los?~ Po chwili niepewności objął Nekarę i przytulił ją czule.
Luna owinęła Aurina swoim ogonem niczym wielkim szalem.

Luna mruknęła i polizała po pysku i głowie Aurina pocieszając.

- Ja... Wiem, jak wiele się wyrzekasz tylko by zatrzymać mnie przy sobie... Zdaję sobie też sprawę, że jestem obarczony historią, jakiej nawet nie znam... Przez to narażasz się na dodatkowe ryzyko... Ciężko mi słyszeć, że przeze mnie ktoś wyrzeka się dziedzictwa... Mimo wszytko jesteś gotowa na te ryzyko, nawet gdy moja przeszłość okaże się mroczniejsza niż myślisz?

Ven objął jej poliki i zespolił usta. Zamknął przy tym oczy, by mógł patrzeć ustami, językiem...


Luna mrauknęła "W seksie jesteś całkiem niezły..." zaśmiała się po kociemu.
- Mrrr... "Jesteś świetny w byciu uroczym... Twoje cieszenie się wszystkim, bezradność niekiedy... Zjadłeś ode mnie więcej tatara." - liznęła go i kontynuowała: - "Może nie masz kociego ogona, ale pięknie śpiewasz, i poruszasz się z gracją. Jesteś wyjątkowym Wilkiem."