Postanowił pójść na szczerość...
- Twoje ukrywanie twarzy działa gorzej na moją wyobraźnię, niż kiedy ją pokażesz. Spójrz na mnie! - po części poprosił, po części rozkazał.

- I tylko dla czegoś takiego ukrywałaś tak bardzo twarz? - zdziwił się. Odbierał trupowi kuszę i bełty. Załadował broń i strzelił do jednego z trupów. Bełt przeleciał na wylot wlatując w oko i wylatując tyłem głowy.
- Dobrze wyprofilowana... - ucieszył się. Patrzył na twarz drowki ciekaw reakcji jej i jej organizmu na świeżą krew trupa.

- Otwórz o czy i usta... - powiedział spokojnie. - Kuszę i tak musiałem sprawdzić na jakimś małym celu. Oko jednego z trupów uznałem za idealny cel. A krew była jedynie niezamierzonym gratisem dla sprawdzenia, z kim podróżuję. Chcę Cię poznać. Uwierz, ze wcześniej myślałem o strzeleniu w jakieś drzewo, ale cel był za duży...

- Światło w tym stanie Cię razi? - zmartwił się. - Przepraszam mimo wszystko za to. I dziękuję za podzielenie się sekretami. Bolą Cię przy tym zęby? - zachował spokój. Z góry dobiegał do nich pomruk niezadowolenia. Luna wpatrywała się w szyję wilka i wodziła ogonem. Była gotowa do interwencji w każdej chwili.

- Bolą Cię przy tym zęby? - powtórzył. - Nekara? - wpatrywał się w jej twarz jak zauroczony. Jednak to nie urok, a jej dzikość doprowadziła go do takiego stanu.

- Bo... Przez chwilę zastanawiałem się, czy Ty to Ty... Groźnie wyglądasz w tym stanie. - uśmiechnął się. ~i seksownie...~ zauważył, choć już tego nie powiedział. Oblizał jedynie wargi. - Dlaczego nie chciałaś mi pokazać tej natury?

- Nie jesteś potworna. - zaprzeczył natychmiast. ~Jesteś piękna.~ nie odważył się tego jednak dodać. - W każdym razie teraz mnie nie zaskoczysz, gdybym zobaczył Cię taką i nie miał czasu na myślenie, że Ty to nadal Ty. - ruszył w jej stronę mijając na wpół zapadnięte zwłoki.

Stanął trzy metry od Nekary.
- Nie wiem czemu, ale mam większe obawy ze strony Twojego wilka niż z Twojej strony. - powiedział patrząc na łapy i ogon wilka, próbując odczytać jego zamiary.

- Czym jest zaniepokojony? I dlaczego niepokoi tym mnie? - dodał.

Luna zeskoczyła z góry i podleciała do Vena. Podkładała pyszczek pod jego ręce intensywnie domagając się drapania. Elf machinalnie zaczął drapać towarzyszkę za uchem. Razem ruszyli wyrównać kroku z resztą. Ven zdawał się być bardziej przekonany do drowki, choć Lunie było dalej daleko do zaufania wilkowi. W tej chwili podróżowali w szeregu: elfy po środku, towarzysze po bokach.