Siedząc w celi milczała, ale w jej głowie panował chaos.
~~co za chole*ny sk****! jak mógł mnie wrobić?!~~
Gdy wszedł prokurator, wstała.
- To nie ja zrobiłam. Kiedy wychodziłam z tamtego pomieszczenia jeszcze żył.

Rozzłościła się.
- Nie mam pojęcia kto to mógł być! - powiedziała głosem drżącym od tłumionego gniewu.
~~grunt to spokój~~
- Prowadzę śledztwo w sprawie wypadku w kopalni, dlaczego niby miałabym zabić jedyną osobę, która była w stanie mi pomóc?!
- Gdy wychodziłam z pokoju na pewno jeszcze żył. Po rozmowie z lekarzem zaczepił mnie na korytarzu jakiś mężczyzna. Nie wiem kto to był, nie widziałam jego twarzy, tylko niesamowicie czerwone oczy. Groził mi, że jeśli nie przerwę dochodzenia, stanie się coś złego. Kiedy się nie zgodziłam, powiedział mi, że mój świadek nie żyje... W tamtej chwili zniknął, a wy mnie pojmaliście. - powiedziała lodowatym tonem.
Miała nadzieję, że ta jej wylewność, da jakąś korzyść i wypuszczą ją z tego okropnego miejsca.

Ostatnio edytowany przez Soledat de Obregon (2009-12-20 14:13:37)

Po wzięciu w wątpliwość jej stan umysłu, rozzłościła się nie na żarty.
~~ściany..! do ściany! sam wygląda jak taka ściana...~~
W środku się gotowała, ale na zewnątrz nie dała poznać po sobie żadnych emocji.
- Nie biorę żadnych lekarstw, bo nie muszę - odpowiedziała chłodno. - Co to za dokumenty?
Denerwował ją także lekceważący sposób w jaki drow się do niej zwracał.
~~co on sobie myśli?! dupek...~~
Postanowiła, że jeśli sama nic nie wskóra, spróbuje ściągnąć tu Alcidesa, który z pewnością jej pomoże.

Nie odpowiedziała drowowi, gdy wychodził, tylko spojrzała na niego niechętnym wzrokiem.
~~proces...~~

Nie mogła zasnąć, więc nasłuchiwała. Najbardziej denerwowały ją żałosne jęki innych więźniów.
~~ludzie trochę dumy... to jest żałosne. jak mogłam tak dać się wykiwać??~~
Nagły śmiech wydał jej się zupełnie nie na miejscu. Wtedy go zobaczyła. No może JEGO to za dużo powiedziane. Widziała tylko nieprzyjemne czerwone oczy.
Już się go nie bała. Ani jego oczy ani głos nie przerażały już jej, tylko wywoływały uczucie ogromnej nienawiści do tego czegoś.
- Czego chcesz? - spytała tonem, który był zimny jak lód. Wstała, oczekując odpowiedzi.

~~pracą... i poderżnąć Ci gardło przy pierwszej możliwej okazji...~~
Zmrużyła oczy i zrobiła krok w jego stronę.
- Pracą mówisz... Może i bym była - udała, że się zastanawia. - Ale pracą jakiego rodzaju?

- Badań mówisz... Czy ja Ci wyglądam na osobę nadającą się do badań? Jestem bardzo... hm.. żywa. Nie mogłabym pracować w jednym miejscu... - mówiła tak słodkim głosem, że wydawało się a lada chwila i zacząłby kapać lukier.
- A tak w ogóle to kogo miałabym badać??

Na stwierdzenie "obiekt badań" uniosła brew.
- Takie było moje zadanie. - odparła krótko.
~~czego on tak naprawdę chce?~~
Patrzyła na niego wyczekująco, pewna że coś jeszcze ma do powiedzenia, albo zaoferowania. Z chwilą, gdy określono ją jako chorą psychicznie, została zraniona jej duma, a tego nie znosiła. Chęć odwetu ciągnęła się za nią jak cień. Mimo nauk jej mistrza, pragnęła zemsty. I wiedziała, że on może jej w tym pomóc. Przynajmniej w jakimś stopniu.

- Skąd wiesz, że jestem jego uczennicą? - powiedziała, lekko zdziwionym tonem.
Poczuła, że trzyma coś w dłoni. Ujrzawszy sztylet, nieco się wystraszyła, jednak nie dała tego po sobie poznać.
- Spróbować? Nie kuś mnie...- syknęła złowieszczo. Jednak mimo złości, nie chciała go zaatakować.
Teraz poczuła, że nie jest w stanie sprzeciwić się wpajanym jej przez lata zasadom.
~~nie mogę tego zrobić... dać swojej naturze zapanować nad sobą...~~
Upuściła sztylet, patrząc prosto w krwiste oczy. Nie chciała, by pomyślał, że się boi, bo tak NIE było.

- Ciekawe skąd go znasz... i jaki wyrok? - jej głos przesycony był hamowaną złością.
~~wydaje mi się, że on macza we wszystkim palce... Kto to, u licha, jest?? i na moje nieszczęście jest potężny...~~myślała, patrząc na niego zmrużonymi oczami. Mimo sytuacji w jakiej się znajdowała, nie czuła strachu przed procesem. Jest niewinna, nie mogą jej skazać.
Gniew dodawał jej odwagi, jednak starała się go opanować, by nią nie zawładnął. Raz mu się prawie udało, ale sztylet w jej własnej dłoni otrzeźwił ją.
~~grunt to spokój i równowaga, nie pozwól swojej naturze sobą zawładnąć~~ powtórzyła sobie w myślach zdanie, które Alcides jej często mówił, by się opanowała, gdy traciła nad sobą kontrolę, kiedy razem ćwiczyli.

Prychnęła, kiedy poszedł nadal zła.
~~jaki on ma związek z moim mistrzem?~~
Wyjątkowo nie lubiła tego miejsca.
- Muszę się skontaktować z mistrzem...- szepnęła do siebie. Wtedy przypomniało jej się o swoim medalionie. Miał magiczne właściwości, ale nie wiedziała do końca jakie.
~~może mi pomoże jakoś?~~
Ścisnęła go w dłoni i skupiła się mocno.
- Alcidesie... potrzebuję cię... proszę... przybądź tutaj... mistrzu... - szeptała cały czas. Miała ogromną nadzieję, że ją w jakiś sposób usłyszy i pomoże się stąd wydostać.

Ostatnio edytowany przez Soledat de Obregon (2009-12-27 15:50:41)