Zatrzymała się i prychnęła.
- Jeszcze chwila w tamtym miejscu a z tych ludzi nic by nie zostało! Nigdy....ja....nigdy nie czułam się...Tak.... - oparła się o drzewo i osunęła się na ziemie.

- Przestań. Zaraz mi przejdzie....nigdy nie polowałam w dużym zagęszczeniu....zawsze to były pojedyncze ofiary....a ten...tatar musiał podrażnić moje zmysły -  wyjaśniła wpatrując się w swoje dłonie.

Przyjęła jego pomoc nieco niepewnie.
- Jeszcze chwilka - sapnęła. Oczy trochę już się rozjaśniły ,a kły prawie zniknęły.

Przez chwilę gdy poczuła przyjemny zapach Vena oraz jego bicie serca miała ochotę wgryźć się w jego szyję.
W porę się opamiętała i zacisnęła zęby. Starała się oddychać miarowo.
- Pewnie nasz powrót wzbudzi....zainteresowanie...- mruknęła.

- Nie, nie - nawet pokręciła głową - Nic. A czemu pytasz? Coś nie tak? - zaryzykowała spojrzeniem na niego.

Zanim  skończył zdanie na "...oczy..." to jej wargi muskały jego szyję ,a ciepłe powietrze z jej nozdrzy ogrzewały mu skórę. Rękoma trzymała się jego ramion.

"Tak cudownie pachnie....ten zapach....te bicie serca które teraz nagle przyspieszyło...krew pulsująca....ach...."
Westchnęła cichutko i nagle zdała sobie sprawę co robi i jak blisko znalazła się przy Venie.
Zarumieniła się i odskoczyła od elfa zawstydzona i skrępowana.
- Ja...ee....- jąkała się aż w końcu zamilkła zawstydzając się bardziej - Może....zawołasz...Lunę i Aurina?

Zaczerwieniła się jeszcze bardziej.
- Przepraszam.....ja wąchałam....ładnie pachniesz....- plątała się. Jej dłoń drżała gdy wyciągnęła w stronę Vena rękę z 2 monetami.

Ostatnio edytowany przez Nekara Fay (2009-11-26 21:37:54)

" Na Gaje!! Co się ze mną dzieję? Zaczynam siebie nie kontrolować...a on tak cudnie pachnie....zaraz...co ja pomyślałam?! Cudnie? Leśny elf? Listek?Szyszka...Merde! "
Przytuliła się do Aurina który zamerdał radośnie ogonem na widok Nekary. Zaszczekał parę razy chwaląc się że zjadł więcej od tej "wyleniałej pseudo kotki".
Nekara odebrała ostrożnie resztę od Vena uważając by nie dotknąć jego dłoni.
- Dzięki - mruknęła.

Dosiadła Aurina. Przez całą drogę ze sobą konwersowali poprzez wilcze warknięcia. Niekiedy Aurin zaszczekał radośnie brykając jakby chwalił się czymś Nekarze.
Po drodze mieli kilka krótkich postoi, mimo zapadnięcia nocy wędrowali dalej. Nekara drzemała na grzbiecie swojego wierzchowca gdy dotarli na skraj lasu....magicznego lasu.
Elfiego lasu....tylko Ven rozpoznał gdzie zbłądzili....