- Jesteś w zamku Flaviusa Terrosy...- Powiedział spokojnie. - Byłaś nieprzytomna...przez jakiś czas.... Jak się czujesz? Boli Cię coś?- Zapytał z nieukrywana troska.

- Twój mistrz jest na razie...niedysponowany.- Powiedział z smutna mina.- Wiesz myślę że mogę poradzić coś na Twoje bóle.
I przyłożywszy Ci rękę do czoła wypowiedział po cichu jakieś słowa w nieznanym Ci języku. Poczułaś jak ciepło rozchodzi się po całym Twoim ciele, ból ustąpił.
- I co, lepiej Ci? Wolałbym żebyś na razie nie wstawała, jesteś głodna?

- To nie są czary.- Powiedział z zakłopotaniem.- To...dar. A teraz zaśnij.
I znów dotknął Twojego czoła i ogarnął Cie głęboki sen.

-Żebyś zregenerowała siły.
Serafiel przyjrzał Ci się dokładnie.
- Myślę, że możesz już chodzić. Pewnie też chcesz się zobaczyć z Alcidesem? Według mnie cały zabieg powinien się już skończyć, więc jeśli chcesz chodź ze mną...

- Chwyć się mnie.- Powiedział ze spokojem.- Nie martw się, z Alcidesem jest wszytko w porządku.
Gdy wyszliście z komnaty, Serafiel skierował swe kroki do głównej sali. Gdy się tam znaleźliście, nie zwróciłaś na piękne ozdoby, rzeźby i obrazy. Twój wzrok przykuło dwóch ludzi. Jeden z nich, ubrany w eleganckie czerwone szaty czarodzieja stał przed czymś w rodzaju...kokonu energetycznego w którym znajdował się drugi mężczyzna w podeszłym wieku. Rozpoznałaś w nim swojego mistrza.
- Witaj.-Powiedział mężczyzna w czerwonych szatach.- Jestem Falvius Terrosa. Chodź, tutaj.

- Nic poważnego.- Powiedział z spokojem mag.- Ot kilka niezbyt groźnych ran...  A Ty, jak się czujesz?- Zapytał patrząc na Ciebie uważnie.

- Za chwilę.- Odpowiedział krótko. Podszedł do kokonu, dotknął jego powierzchni obiema dłońmi i dziwna energia otaczająca Alcidesa znikła. Miałaś wrażenie że Twój mistrz wygląda młodziej o jakieś dobre dwadzieścia lat.
- Witaj wśród żywych, przyjacielu.- Rzekł Flavius uśmiechając się szeroko do czarodzieja.
- Witam i ja Ciebie- Odparł mag.- Ile czasu spędziłem w powłoce regeneracyjnej?- Zapytał.
- Kilka dni.
Jednak Alcides nie słuchał. Gdy tylko Ciebie zobaczył podbiegł do Ciebie i mocno przytulił.
- Dzięki Bogom! Nic, Ci córciu nie jest?- Zapytał z troska Twój mistrz.

- Już dobrze.- Powiedział tuląc Ciebie jeszcze mocniej.- I to wcale nie jest Twoja wina. No, nie płacz już. Żyjemy oboje...co jest zasługa Twojego przyjaciela.- Puścił Cie i spojrzał w oczy Serafielowi.- Dziękuje.
-Eee tam, łatwizna.- Odparł z zawadiackim uśmiechem na ustach.- To za te piwo które wypiłem u Ciebie.
Alcides zaśmiał się cicho.

- Uciekł.- Odpowiedział krótko Serafiel.

Flavius zaklaskał i przed Tobą odsunęło się jedno z krzeseł. Gdy usiadła mebel sam dosunął  się do stołu na którym pojawiło się mnóstwo potraw.
- Usiądź, młoda damo.- Powiedział siadając do stołu. To samo zrobił Serfaiel oraz Alcides, oboje zajęli miejsca obok Ciebie.
- Wiem, że to nie jest najlepszy moment na ucztę.- Rzekł Terrosa- Dlatego z góry proszę Cie o wybaczenie, słyszałem o tym co Tobie się przytrafiło....
Na widok niezadowolenia na minie Twojego mistrza, gospodarz przerwał.
- Flaviusie...Ona nie jest jeszcze gotowa....musi odpocząć....- Powiedział cicho menor.
- Im szybciej się dowie wszystkiego tym lepiej dla niej....- Odparł Terrosa.
Denerowała Cie ta sytuacja, Obydwoje rozmawiali o Tobie nie zważając na Twoja obecność.